หน้า 25 : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 15 / 62

2.4 ทำบุญ กับ ทำทาน คนทั่วไปมักใช้สำนวน “ทำบุญ ทำทาน” ไปคู่กัน หรือใช้แทนกันจนคุ้นเคย โดยเวลาถวายของแด่ พระภิกษุสงฆ์ เรามักใช้คำว่า “ทำบุญ” เพราะจิตใจของผู้ให้มีความศรัทธา ต้องการบุญกุศล จึงให้เพื่อชำ

การทำบุญและทำทานเป็นสำนวนที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย โดยทำบุญหมายถึงการให้ร่วมกับความศรัทธาและต้องการบุญกุศล ส่วนทำทานคือการให้แก่ผู้ยากจนหรือผู้ด้อยโอกาส การสะสมบุญสามารถทำได้หลากหลายวิธีในทางพระพุทธศาสนา

• อามิสทาน แบ่งตามทายก (ผู้ให้) มี 3 ประเภท ดังนี้ 1. ทานทาสะ บางทีเรียกว่า “ทาสทาน” หมายถึงการที่ทายกให้ของที่ด้อยกว่าของที่ตนบริโภค ใช้สอยเอง เช่น เมื่อได้มะม่วงมา 3 ผล ก็เลือกผลที่เล็กที่สุดให้ไป ห

อามิสทานแบ่งออกเป็น 3 ประเภทตามทายก ได้แก่ ทานทาสะ (การให้ของด้อยกว่า), ทานสหาย (การให้ของเสมอกัน) และ ทานสามี (การให้ของดีประณีต) ตามเจตนา มี 2 ประเภทคือ ปาฏิบุคคลิกทาน (เฉพาะเจาะจงบุคคล) และ สังฆทาน

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสกับพระอานนท์ว่า “สงฆ์” มี 7 ประเภท และเมื่อบุคคลใดได้ถวายทาน แด่สงฆ์ประเภทใดประเภทหนึ่งนั้น ก็เรียกว่า สังฆทาน สงฆ์ทั้ง 7 ประเภท ได้แก่ 1. สงฆ์ 2 ฝ่าย (ภิกษุสงฆ์และภิกษุณีสงฆ์) ม

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถึงประเภทของสงฆ์ไว้ 7 ประเภท รวมถึงวิธีการถวายทานที่เหมาะสมแก่สงฆ์ในปัจจุบัน โดยสามารถถวายทานได้แก่ภิกษุที่ได้รับอนุมัติจากสงฆ์ 2 ฝ่ายและภิกษุรูปใดรูปหนึ่งตามความเหมาะสม ยกตัวอย่

บุญจึงเป็นเหมือนขุมทรัพย์ใหญ่ ที่คอยติดตามและบันดาลให้เกิดสิ่งที่ดีงามกับผู้เป็นเจ้าของ ประดุจเงาตามตัว ผู้มีบุญมาก ชีวิตย่อมมีอุปสรรคน้อย ตรงข้ามกับผู้ที่มีบุญน้อย ชีวิตย่อมมีอุปสรรคมาก และยิ่งเรามีบ

บทความนี้พูดถึงการทำทานในพระพุทธศาสนา โดยบุญถูกเปรียบเสมือนขุมทรัพย์ที่ช่วยให้ชีวิตมีความสุขและอุปสรรคลดน้อยลง ผู้มีบุญจะมีโอกาสบรรลุพระนิพพานได้ง่ายขึ้น การสั่งสมบุญจึงจำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตอย่างมีค

ดังนั้น จึงต้องระวังรักษาจิตเจตนานี้ให้บริสุทธิ์มั่นคงทั้ง 3 กาล เพื่อให้เป็นทานที่บริบูรณ์ และ เกิด บุญอย่างเต็มที่ ทายก (ผู้ให้) ก่อนแต่จะให้ทาน เป็นผู้ดีใจ กำลังให้ทานอยู่ย่อมยังจิตให้เลื่อมใส ครั้

เนื้อหานี้เกี่ยวกับการให้ทานที่มีความบริบูรณ์ โดยเน้นถึงความสำคัญของการรักษาจิตเจตนาให้บริสุทธิ์และความบริสุทธิ์ของผู้ให้และผู้รับก่อนที่จะให้ทาน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนว่า การให้ทานในผู้ที่มีศีลธรร

3.3.2 สัปปุริสทาน ส่วนทานของสัตบุรุษเป็นไปในทางตรงกันข้าม คือเป็นการให้ของคนดี คนมีปัญญา ผู้ฉลาดใน การดำเนินชีวิตนั้นจะให้ด้วยวิธีการที่ดี ซึ่งเมื่อให้แล้วจะไปพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้ให้ให้ดีขึ้น ประณีต

สัปปุริสทานเป็นการให้ที่มาจากสัตบุรุษหรือคนดี ซึ่งมีการให้โดยเคารพและมีความเข้าใจในคุณค่าและผลที่จะเกิดจากการให้ การให้ในลักษณะนี้มีเป้าหมายเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้ให้ให้ดีขึ้นด้วยคำสอนจากพระสัมมาส

สัปปุริสทาน อย่างที่ 3 ยังมีการให้ของคนดีอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ใน ปฐมสัปปุริสสูตร มี 8 ประการ ดังนี้ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัปปุริสทาน 8 ประการนี้ 8 ประการเป็นไฉน คือ ให้ของสะอาด 1

เนื้อหานี้กล่าวถึงหลักการทำทานหรือสัปปุริสทาน ตามที่พระเจ้าตรัสไว้ นำเสนอ 8 ประการที่เป็นองค์ประกอบในการทำทานที่ดี ได้แก่ การให้ของสะอาด, การให้ตามกาล, การเลือกให้ที่เหมาะสม, จิตที่ผ่องใส, การให้ของปร

ทั้ง 3 ระยะ เป็นสำคัญ คือ ก่อนให้ก็ดีใจ ขณะให้ก็เลื่อมใส และหลังจากให้แล้วก็ปีติเบิกบานใจ หากสามารถ ประคองเจตนาทั้ง 3 ระยะนี้ได้ นั่นย่อมหมายถึงอานิสงส์ผลบุญที่จะเกิดขึ้นอย่างสุดประมาณ ดังที่ พระผู้มี

การให้ทานมีความสำคัญมากในพระพุทธศาสนา โดยมีเจตนา 3 ระยะ คือ ก่อนให้ ก็ดีใจ, ขณะให้ มีกำลังใจดี, และหลังจากให้ มีความปีติเบิกบาน หากมีเจตนาบริสุทธิ์จะส่งผลอานิสงส์ให้มากขึ้น การให้ทานแก่ผู้มีศีลเป็นทาท

“การให้อะไร ชนะการให้ทั้งปวง รสแห่งอะไร ชนะรสทั้งปวง ความยินดีในอะไร ชนะความยินดีทั้งปวง ความสิ้นไปแห่งอะไร ชนะทุกข์ทั้งปวง” พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตอบว่า สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ สพฺพรสํ ธมฺมรโส ชินาต

การให้ธรรมทานชนะการให้ทั้งปวง และความยินดีในธรรมย่อมเหนือสิ่งอื่นใด พระพุทธเจ้าทรงอธิบายว่า การแสดงธรรมเป็นสิ่งที่ต้องใช้ทักษะและคุณสมบัติที่เหมาะสม รวมถึงการไม่หวังผลตอบแทนและการปฏิบัติตนอย่างถูกต้อง

“ภิกษุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอยู่อีก ถ้าพระศาสดา หรือเพื่อน พรหมจรรย์ของภิกษุนั้นไม่ได้แสดงธรรมให้ฟัง แต่ภิกษุนั้นแสดงธรรมตามที่ตนได้ สดับเล่าเรียนมาให้ผู้อื่นฟังโดยพิสดารด้วยประการใดๆ เธอย่อมเป็นผู้รู้

บทความนี้กล่าวถึงพระผู้มีพระภาคเจ้าที่ทรงบรรยายถึงผลานิสงส์ของการแสดงธรรม การแสดงธรรมประสบผลในการพัฒนาจิตใจ ทำให้เกิดความสงบสุขและความรู้แจ้งในอรรถและธรรม โดยมีกรณีศึกษาของพระเขมกะที่พิสูจน์ถึงการหลุด

6. เว้นบริโภคโภชนะในเวลาวิกาล คือ ตั้งแต่เที่ยงแล้วจนอรุณขึ้นมาใหม่ 7. เว้นจากการขับร้องประโคมดนตรี ดูการละเล่นต่างๆ อันเป็นข้าศึกแก่กุศล ตลอดจนลูบไล้ ทัดทรง ประดับตกแต่งร่างกาย ด้วยดอกไม้ ของหอม เครื

บทความนี้อธิบายเกี่ยวกับปาริสุทธิศีล ซึ่งเป็นศีลสำหรับผู้ที่มุ่งสู่ความบริสุทธิ์ในชีวิต โดยเฉพาะพระภิกษุในพระพุทธศาสนา มี 4 ประการ ได้แก่ ปาฏิโมกขสังวรศีล อินทรียสังวรศีล และอื่นๆ ที่ช่วยให้การปฏิบัติ

กุศลธรรมทั้งมวลจะตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยความไม่ประมาท แต่เมื่อใดเกิดประมาทเสียแล้ว กุศลก็ ไม่สามารถตั้งอยู่ได้ การดื่มสุราเป็นทางมาแห่งความประมาท เมื่อประมาทก็ได้ชื่อว่าตั้งอยู่ในอกุศล ทั้งหลาย สามารถกร

การรักษาความเป็นปกติของมนุษย์ต้องไม่ดื่มสุราเมรัย ซึ่งเปิดทางให้ประมาท กุศลจึงไม่สามารถตั้งอยู่ได้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงความสัมพันธ์ระหว่างศีล 5 กับคุณค่าของมนุษย์ โดยการไม่เบียดเบียนและเคารพสิทธ

บทที่ 7 การรักษาศีล 7.1 วิรัติ หรือ เวรมณี แม้ว่า ศีล จะเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วโดยธรรมชาติของมนุษย์ก็ตาม แต่การจะได้ชื่อว่าเป็นผู้รักษาศีล นั้น ย่อมมิใช่เพียงแค่การไม่ทำความชั่วแต่เพียงอย่างเดียว เพราะบ

บทที่ 7 นี้ชี้ให้เห็นว่าสิ่งที่เรียกว่า 'ศีล' นั้นมีอยู่ตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่การที่จะถือว่าตนรักษาศีลได้นั้นต้องขึ้นอยู่กับเจตนา ไม่เพียงแค่การไม่ทำความชั่ว และหารือถึงความแตกต่างระหว่างผู้ที่มีหรื

7.2.2 การลักทรัพย์ • องค์แห่งการลักทรัพย์ การลักทรัพย์ต้องประกอบด้วยองค์ 5' คือ 1. ทรัพย์หรือสิ่งของนั้นมีเจ้าของหวงแหน 2. รู้อยู่ว่าทรัพย์นั้นมีเจ้าของหวงแหน 3. มีจิตคิดจะลักทรัพย์นั้น 4. มีความพยายา

การลักทรัพย์ในกฎหมายไทยต้องมีองค์ประกอบ 5 ประการ ได้แก่ ความเป็นเจ้าของของทรัพย์นั้น การรับรู้เกี่ยวกับการเป็นเจ้าของ การมีจิตคิดที่จะลักทรัพย์ การพยายามลักทรัพย์ และการลักทรัพย์ได้สำเร็จ นอกจากนี้ กา

5. เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ ย่อมมีสุคติเป็นที่ไป หมายความว่า เมื่อถึงคราวที่ต้องลาจากโลก นี้ไป หลับตาลงครั้งใดก็จะเห็นคตินิมิต (ภาพที่เป็นเครื่องหมายของภพภูมิที่จะต้องไปเกิดใหม่) และกรรมที่ ดีงามของตน ทำ

เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ ผู้ที่รักษาศีลจะมีอานิสงส์และความสุขในภพหน้า แม้จะตายไป แต่จิตที่บริสุทธิ์จากการรักษาศีลจะทำให้ไปเกิดในสุคติภูมิ ช่วยส่งเสริมสุขภาพกาย สติปัญญา และความรักจากคนรอบข้าง ศีลข้อที่ 1

…ึ้นกับคนในสังคมปัจจุบัน ได้อย่างชัดเจน คือ 2 มหาปรินิพพานสูตร, ทีฆนิกาย มหาวรรค, มก. เล่ม 13 ข้อ 79 หน้า 253-254 อรรถกถาขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เรื่องพระติสสเถระ, มก. เล่ม 43 หน้า 19. 150 DOU บทที่ 8 อา นิ ส ง…

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงโทษของการละเมิดศีล 5 ประการ ตามที่ระบุในมหาปรินิพพานสูตร ทั้งนี้โทษได้แก่ความเสื่อมทรัพย์ ความเสื่อมเกียรติ บุคคลในชุมชนไม่ไว้ใจ ความผิดก่อให้เกิดความเครียด และเมื่อถึงแก่กรรม

10.5.3 ประเภทของสัมมาสมาธิ สมาธิที่ถูกต้อง หรือสัมมาสมาธินั้นมีความจำเป็นต่อชีวิตประจำวันเป็นอย่างมาก เมื่อฝึกฝนได้ดีแล้ว จะมีแต่ความเย็นกายเย็นใจ มี 2 ประเภท คือ 1. สมาธินอกพระพุทธศาสนา สมาธิประเภทนี

สัมมาสมาธิแบ่งออกเป็นสองประเภท ได้แก่ สมาธินอกพระพุทธศาสนา ที่เกิดขึ้นมาก่อนยุคพุทธ โดยการฝึกด้วยการสร้างกสิณ ในขณะที่สมาธิในพระพุทธศาสนาเป็นการปรับเปลี่ยนวิธีการฝึกเพื่อความถูกต้องมากขึ้น โดยเน้นการต

ทั้งนี้ เพราะการเห็นนิมิตของผู้ที่วางใจไว้นอกตัวนั้น เห็นเหมือนใช้ไฟฉายส่องดูวัตถุในที่ไกล จึงอาจเกิดความผิดพลาดได้ง่าย เช่น ถ้าเราดูผลแตงโมผ่าซีกที่ตั้งไว้ไกลๆ โดยมองด้านที่ไม่ถูกผ่า ก็จะเห็น เป็นว่า

บทความนี้กล่าวถึงความสำคัญของศูนย์กลางกายในกระบวนการเจริญภาวนา การวางใจในทางที่ถูกต้องจะช่วยให้เกิดนิมิตที่ชัดเจน ไม่เกิดความสับสน และส่งเสริมการทำสมาธิที่มีประสิทธิภาพนอกจากนี้ยังระบุข้อเสียของการวาง

10.8 ระดับของการเจริญสมาธิ การฝึกใจให้หยุดนิ่งจนกระทั่งเกิดสภาวะที่เป็นสมาธิ แบ่งออกได้เป็น 3 ระดับ คือ 1. ขณิกสมาธิ คือ สมาธิชั่วขณะ เป็นสมาธิในระดับที่คนทั่วๆ ไปใช้ในการปฏิบัติหน้าที่การงาน ในชีวิตป

บทความนี้กล่าวถึงระดับของการเจริญสมาธิ แบ่งออกเป็น 3 ระดับ ได้แก่ ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ และอัปปนาสมาธิ โดยอุปสรรคในการเจริญสมาธิคือ นิวรณ์ที่มีด้วยกัน 5 อย่าง คือ กามฉันทะ พยาบาท ถีนมิทธะ ซึ่งทำให้จิต

11.1.1 เพื่อให้ได้สุขในปัจจุบัน คนเราทุกคนล้วนปรารถนาความสุขความสุขที่แท้จริงที่ไม่มีความทุกข์เจือปนต้องเริ่มต้นที่การเจริญ ภาวนา อาจกล่าวได้อีกอย่างหนึ่งว่า การทำภาวนามีผลต่อการดำเนินชีวิตให้ประสบควา

มนุษย์ทุกคนต้องการความสุขที่แท้จริงและไม่ทุกข์ โดยศาสนาพุทธชี้ให้เห็นว่า การทำสมาธิและการดูแลจิตใจมีความสำคัญมากกว่าการมีวัตถุเพียงอย่างเดียว การทำภาวนาและการฝึกฝนจิตใจเป็นสิ่งสำคัญที่จะนำไปสู่ความสุข